จากการที่รัฐบาลมีนโยบายในการพัฒนาและสนับสนุน อุตสาหกรรมยานยนต์ของไทย ซึ่งประเทศไทยได้เปรียบในเรื่องที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ โดยให้เป็นศูนย์กลางการผลิตยานยนต์แห่งเอเชีย (Detroit of Asia) เมื่อเดือนเมษายน 2547 จะเห็นว่าอุตสาหกรรมยานยนต์ของไทยมีแนวโน้มการเติบโตอย่างต่อเนื่องทั้งใน ด้านการผลิต การส่งออกและการลงทุน แต่การพัฒนาอุตสาหกรรมการผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ของไทยต้องพึ่งพาเทคโนโลยีการ ผลิต ออกแบบ และการลงทุนจากต่างชาติเป็นส่วนใหญ่ ทั้งนี้เนื่องจากที่ประเทศไทยไม่มีเทคโนโลยีเป็นของตนเอง ไม่มีสถาบันการศึกษาเฉพาะด้านอิเล็กทรอนิกส์ยานยนต์ ขาดแคลนบุคลากรที่มีทักษะความรู้ความสามารถทางด้านการวิจัยพัฒนา การทดสอบ ออกแบบผลิตภัณฑ์จึงเป็นที่มาของโครงการวิจัยและพัฒนาอิเล็กทรอนิกส์ยานยนต์ เพื่อช่วยเสริมสร้างขีดความสามารถในการแข่งขันให้กับอุตสาหกรรมยานยนต์ในประเทศ ยุทธศาสตร์ระยะยาวเป็นการสะสมและพัฒนาเทคโนโลยียานยนต์เชื้อเพลิงทดแทนของประเทศ เพื่อรองรับการเปลี่ยนแปลงของยานยนต์ไปสู่พลังงานทดแทนในอนาคตอันใกล้ เช่น ยานยนต์เชื้อเพลิงชีวภาพ ยานยนต์เชื้อเพลิงไฮโดรเจน ยานยนต์พลังงานไฟฟ้า หรือยานยนต์ไฮบริดจ์ มีวัตถุประสงค์ชัดเจนในการเปลี่ยนตำแหน่งของประเทศจากผู้รับเทคโนโลยีเป็นผู้สร้างเทคโนโลยี กลยุทธ์หลักที่เลือกใช้ คือ การเปลี่ยนองค์ความรู้(knowhow)ของนักวิจัยและผู้เกี่ยวข้องไปเป็นซอฟท์แวร์ โดยเฉพาะการจำลองสถานะการณ์(simulation)ต่างๆของเครื่องยนต์ ร่วมกับความสามารถของห้องทดสอบเพื่อตอบคำถามต่างๆให้กับอุตสาหรรมยานยนต์ของประเทศ โดยมีพันธมิตรที่สำคัญคือ สถาบันยานยนต์ และเครือข่ายผู้ผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ และผู้ผลิตยานยนต์ในประเทศ