วิทยานิพนธ์ (สถ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2547

วิกฤตการทางเศรษฐกิจในช่วง พ.ศ. 2539 ทำให้เกิดโครงการอาคารขนาดใหญ่ที่ยุติการก่อสร้างในเขตกรุงเทพมหานคร ปัจจุบันเป็นระยะเวลา 8 ปี ยังคงมีโครงการที่ไม่ได้รับการฟื้นฟู โดยมีประเด็นข้อขัดแย้งทางกฎหมายที่ทำให้โครงการไม่สามารถฟื้นฟูได้ งานวิจัยนี้มีจุดประสงค์เพื่อศึกษา รวบรวมกฎหมายที่เกี่ยวข้องต่อการฟื้นฟูอาคารที่ยุติการก่อสร้างในเขตกรุงเทพมหานคร ความคิดเห็น ข้อเสนอแนะจากผู้เชี่ยวชาญ และผู้มีประสบการณ์เกี่ยวข้องกับการฟื้นฟูอาคารยุติการก่อสร้าง เพื่อเสนอแนวทางแก้ปัญหาดังกล่าว วิธีการศึกษาข้อมูลปฐมภูมิจาก การสำรวจความคืบหน้าอาคารยุติการก่อสร้าง พ.ศ. 2547 ศึกษากรณีอาคารที่ได้รับการฟื้นฟูจนประสบความสำเร็จ และสภาพโครงการที่ไม่ได้รับการฟื้นฟู ปัญหาที่ทำให้โครงการไม่สามารถฟื้นฟูได้ และแนวทางการแก้ปัญหา ศึกษาข้อมูลทุติยภูมิจากข้อมูลสถานการณ์โครงการอาคารขนาดใหญ่ที่ยุติการก่อสร้างในเขตกรุงเทพมหานครปี พ.ศ. 2542 ถึง พ.ศ. 2546 และกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการฟื้นฟูโครงการขนาดใหญ่ที่ยุติการก่อสร้างในเขตกรุงเทพมหานคร จากการศึกษาพบว่า อาคารขนาดใหญ่ยุติการก่อสร้างในเขตกรุงเทพมหานครสามารถทำการพัฒนาต่อได้ดังนี้ ดำเนินการต่อตามรูปแบบเดิม ดำเนินการต่อโดยการเปลี่ยนรูปแบบการใช้งาน ดัดแปลงอาคารใช้งานเท่าที่ก่อสร้างค้างไว้ และขออนุญาตก่อสร้างใหม่ โดยปัญหาข้อขัดแย้งทางกฎหมายเกิดจากผู้ครอบครองอาคารไม่ดำเนินงานตามขั้นตอนกฎหมาย เรื่องการต่ออายุใบอนุญาตก่อสร้างตามกฎกระทรวงฉบับที่ 57 และความต้องการเปลี่ยนรูปแบบการใช้งานอาคารเป็นประเภท และขนาดของอาคารที่ต้องทำรายงานผลกระทบสิ่งแวดล้อม ทำให้โครงการไม่สามารถฟื้นฟูได้เป็นปัญหาทางสังคมต่อไป ดังนั้นแนวทางการแก้ปัญหาดังกล่าวจึงต้อง พิจารณาขยายเวลาในการต่ออายุใบอนุญาตที่ขาดอายุสำหรับอาคารที่มีการดำเนินการก่อสร้างจนไม่สามารถดัดแปลงอาคารได้ โดยเพิ่มเติมบทเฉพาะการท้ายกฎกระทรวงฉบับที่ 57 เรื่องการขอต่ออายุใบอนุญาตก่อสร้าง อนุญาตให้มีการทำรายงานผลกระทบสิ่งแวดล้อมตามประกาศกระทรวงวิทยาศาสตร์ฉบับที่ 4 และออกข้อบัญญัติกรุงเทพมหานครเพื่อให้มีการจัดการด้านความปลอดภัยกับโครงการที่ไม่มีการพัฒนา