วิทยานิพนธ์ (วท.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2539

เมื่อใช้ไดเบนโซไธโอฟีนเป็นตัวแทนของกำมะถันอินทรีย์ในถ่านหินลิกไนต์ สามารถแยกแบคทีเรียที่ย่อยสลายไดเบนโซไธโอฟีนได้ 342 สายพันธุ์ เป็นแบคทีเรียที่ย่อยสลายไดเบนโซไธโอฟีนด้วยวิถี 4S หรือวิถีที่ย่อยสลายเอาเฉพาะโมเลกุลกำมะถันออกมาจากโมเลกุลของไดเบนโซไธโอ ฟีนเพียง 1 สายพันธุ์คือ สายพันธุ์ K10 เจริญได้ดีที่อุณหภูมิ 45 ํC เมื่อเพาะเลี้ยงในอาหาร NBYE แต่เมื่อเพาะเลี้ยงในอาหารที่ปราศจากสารกำมะถัน อุณหภูมิสูงสุดที่สามารถเจริญได้คือ 25-30 ํC จากองค์ประกอบของอาหารเลี้ยงเชื้อที่ปราศจากกำมะถัน การเพิ่มปริมาณสารสกัดจากยีสต์มีผลทำให้การเจริญของเชื้อเพิ่มมากขึ้น ซึ่งการเพิ่มปริมาณการเจริญของเชื้อนี้อาจใช้วิตามินไบโอติน ไซยาโนโคบาลามิน วิตามินรวม กรดอะมิโนอะลานีน ทริปโตเฟน กรดอะมิโนรวม แหล่งไนโตรเจนอินทรีย์ เช่น เคซีน สารสกัดจากเนื้อ เปปโตน และทริปโตน แทนสารสกัดจากยีสต์ ผลการวิเคราะห์น้ำเลี้ยงเชื้อ พบ 2-ไฮดรอกซีไบฟีนิล ซึ่งเป็นสารตัวกลางที่บ่งชี้ว่าแบคทีเรียย่อยสลายไดเบนโซไธโอฟีนโดยวิถี 4S เฉพาะในน้ำเลี้ยงเชื้อปราศจากกำมะถันที่เติมสารสกัดจากยีสต์ เคซีน และสารสกัดจากเนื้อ ภาวะที่แบคทีเรีย K10 สามารถย่อยสลายไดเบนโซไธโอฟีนให้ได้เป็น 2-ไฮดรอกซีไบฟีนิลสูงสุดคือ เมื่อเพาะเลี้ยงไว้ในอาหารที่ปราศจากสารกำมะถันที่เติมไดเบนโซไธโอฟีน และเติมเคซีนความเข้มข้น 0.20% แทนสารสกัดจากยีสต์ที่อุณหภูมิ 30 ํC บนเครื่องเขย่าความเร็ว 200 รอบ/นาที เป็นเวลา 3 วัน ปริมาณ 2-ไฮดรอกซีไบฟีนิลที่ได้คือ 18.0 ไมโครกรัม/100 มล. NADH มีผลทำให้กิจกรรมของเอนไซม์ย่อยสลายไดเบนโซไธโอฟีนของแบคทีเรียสายพันธุ์ K10 สูงขึ้น พบความสัมพันธ์ระหว่างการลดลงของไดเบนโซไธโอฟีนและการเพิ่มขึ้นของ 2-ไฮดรอกซีไบฟีนิล ไม่พบพลาสมิดใดๆ ในเซลล์ของแบคทีเรียสายพันธุ์ K10 แสดงว่ายีนที่เป็นรหัสของเอนไซม์ย่อยสลายไดเบนโซไธโอฟีนอยู่บนโครโมโซม