วิทยานิพนธ์ (วท.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2542

กากมันสำปะหลังถูกนำมาใช้เป็นแหล่งคาร์บอนสำหรับเลี้ยงเชื้อ Xanthomonas campestris TISTR 840 เพื่อใช้ในการผลิตแซนแทนกัม โดยย่อยกากมันสำปะหลังให้กลายเป็นสารละลายน้ำตาลก่อน ด้วยกรดหรือเอนไซม์ จากการศึกษาภาวะในการย่อยกากมันสำปะหลังด้วยกรดซัลฟิวริก ที่แปรความเข้มข้นอุณหภูมิและเวลาที่ใช้ในการย่อยพบว่า การย่อยกากมันสำปะหลังด้วยกรดซัลฟิวริกเข้มข้น 1 โมลาร์ร่วมกับการให้ความร้อน 120 องศาเซลเซียสเป็นเวลา 15 นาทีให้ประสิทธิภาพในการผลิตน้ำตาลรีดิวซ์สูงสุดเท่ากับ 93.60 เปอร์เซ็นต์ โดยสารละลายน้ำตาลที่ได้นี้มีความเหมาะสมในการเป็นแหล่งคาร์บอน ต่ำกว่าสารละลายน้ำตาลที่ได้จากการย่อยกากมันสำปะหลังด้วยเอนไซม์ผสม ของแอลฟาอะไมเลส กลูโคอะไมเลส และเซลลูเลส และเมื่อลดปริมาณไนโตรเจน กรดซิตริก และแมกนีเซียมในอาหารเลี้ยงเชื้อจากสูตรของ Roseiro ลงส่งผลให้ดัชนีความหนืดของน้ำหมักเพิ่มขึ้น โดยการผลิตแซนแทนกัมแบบขั้นตอนเดียวซึ่งเลี้ยงเชื้อ ในสูตรอาหารปรับปรุงที่ประกอบด้วยแอมโมเนียมซัลเฟต 1 กรัม/ลิตร กรดซิตริก 2 กรัม/ลิตร และแมกนีเซียมซัลเฟต 0.10 กรัม/ลิตร ซึ่งใช้สารละลายน้ำตาลจากการย่อยกากมันสำปะหลังเป็นแหล่งคาร์บอน มีความเหมาะสมต่อการผลิตแซนแทนกัมสูงสุดโดยให้ค่าดัชนีความหนืด ของน้ำหมักที่ 144 ชั่วโมงของการผลิตเท่ากับ 16.99 Pa s 0.69 ซึ่งให้ค่าดัชนีความหนืดมากกว่าการเลี้ยงเชื้อในสูตรอาหารของ Roseiro ที่มีสารละลายน้ำตาลกลูโคสจากการย่อยกากมันสำปะหลังด้วยเอนไซม์ เป็นแหล่งคาร์บอนและให้ค่าน้อยกว่าการเลี้ยงเชื้อในสูตรอาหารของ Roseiro ที่มีสารละลายน้ำตาลกลูโคสบริสุทธิ์เป็นแหล่งคาร์บอน และเมื่อศึกษาภาวะการตกตะกอนแซนแทนกัมพบว่าการใช้เอธานอลปริมาตร 2 เท่าของปริมาตรสารละลายแซนแทนกัมร่วมกับเกลือโพแทสเซียมคลอไรด์ 3 เปอร์เซ็นต์ (น้ำหนัก/ปริมาตร) ให้ประสิทธิภาพการตกตะกอนสูงที่สุดเท่ากับ 79.17 เปอร์เซ็นต์ โดยแซนแทนกัมที่ผลิตได้จากสูตรอาหารปรับปรุงมีสมบัติ ในการคงตัวของความหนืดเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิ ค่าความเป็นกรด-ด่าง และความเข้มข้นของเกลือโซเดียมคลอไรด์ใกล้เคียงกับแซนแทนกัม ซึ่งผลิตจากการเลี้ยงเชื้อในสูตรอาหารของ Roseiro และแซนแทนกัมเกรดอาหาร