วิทยานิพนธ์ (วศ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2545

วิทยานิพนธ์นี้นำเสนอวิธีการสังเคราะห์พยางค์เสียงหนักและเบาในภาษาไทย โดยการเปลี่ยนสัทลักษณะได้แก่ ช่วงเวลา ความถี่มูลฐาน และแอมพลิจูดของสัญญาณเสียง ซึ่งจะช่วยให้เสียงสังเคราะห์ฟังเป็นธรรมชาติมากขึ้น การปรับช่วงเวลาและความถี่มูลฐานของสัญญาณเสียงจะใช้วิธีทีดี-โซลา (Time-Domain Pitch-Synchronous Overlap Add : TD-PSOLA) โดยที่การปรับช่วงเวลาจะใช้การเพิ่มหรือลดสัญญาณช่วงสั้นเพื่อให้ได้ระยะเวลาของพยางค์ตามการลงเสียงหนักเบาและโครงสร้างของหน่วยจังหวะ ในการปรับความถี่มูลฐานจะปรับระยะห่างระหว่างยอดพิทช์ระบุตามรูปแบบความถี่มูลฐานในฐานข้อมูลความถี่มูลฐานสำหรับพยางค์เสียงเบาที่ได้สร้างไว้ทั้งหมด 14 รูปแบบตามเสียงวรรณยุกต์และโครงสร้างของพยางค์ สำหรับการปรับขนาดแอมพลิจูดของสัญญาณเสียงปรับได้ โดยคูณสัญญาณเสียงด้วยอ้ตราส่วนแอมพลิจูดระหว่างพยางค์เสียงหนักและพยางค์เสียงเบาที่ได้สร้างไว้เป็นฐานข้อมูลตามเสียงสระทั้งหมด 24 หน่วย การประเมินคุณภาพเสียงที่สังเคราะห์ตามวิธีในวิทยานิพนธ์นี้ทำโดยอาสาสมัครจำนวน 10 คน ได้ค่าเอ็มโอเอส (Most Opinion Score : MOS) สำหรับการปรับลักษณะทางสัทศาสตร์ในระดับคำเท่ากับ 3.67 และในระดับประโยค 3.92