การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพและ ปัจจัยที่มีความสามารถในการทำนายพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพด้านอนามัยส่วน บุคคลตามสุขบัญญัติแห่งชาติของนักเรียนประถมศึกษาตอนปลาย ในโรงเรียนสังกัด กรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่างคือนักเรียนประถมศึกษาตอนปลาย ในโรงเรียนสังกัด กรุงเทพมหานคร จำนวน 410 คน สุ่มตัวอย่างโดยวิธีอาศัยความน่าจะเป็นด้วยการ เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามที่ ประกอบด้วย แบบรวบรวมข้อมูลทั่วไปและแบบวัดต่างๆ ที่มีมาตราวัด 3 ระดับ ได้แก่ แบบวัดการรับรู้ประโยชน์ของพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพ การรับรู้อุปสรรคของ พฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพ การรับรู้ความสามารถของตนเองด้านการส่งเสริมสุขภาพ อิทธิพลความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล และแบบวัดพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพ ระยะใน การเก็บรวบรวมข้อมูลระหว่างวันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 ถึงวันที่ 4 มิถุนายน พ.ศ. 2544 การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สมการถดถอยพหุคูณ โดยใช้เทคนิคแบบขั้นตอน (stepwise multiple regression analysis) ผลการวิจัยพบว่า 1. นักเรียนประถมศึกษาตอนปลายในโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร มีภาพรวม พฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพด้านอนามัยส่วนบุคคลตามสุขบัญญัติแห่งชาติอยู่ในระดับดี ซึ่งรวมด้านการดูแลรักษาความสะอาดของร่างกาย การแปรงฟัน และการล้างมือ 2. การรับรู้ประโยชน์ของพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพ และอิทธิพลความสัมพันธ์ ระหว่างบุคคลเป็นปัจจัยที่สามารถร่วมกันทำนายพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพด้านอนามัย ส่วนบุคคลตามสุขบัญญัติแห่งชาติของนักเรียนประถมศึกษาตอนปลาย ในโรงเรียนสังกัด กรุงเทพมหานครได้ร้อยละ 16.8 (R(2)=0.168, p < 0.01) ซึ่งสามารถเขียนสมการ ทำนายพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพด้านอนามัยส่วนบุคคลตามสุขบัญญัติแห่งชาติของ นักเรียนประถมศึกษาตอนปลาย ในโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานครในรูปแบบคะแนนดิบ ได้ดังนี้ พฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพของนักเรียนประถมศึกษาตอนปลาย = 17.919+0.299 (การรับรู้ประโยชน์ของพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพ) +0.124(อิทธิพลความสัมพันธ์ ระหว่างบุคคล)