ทำการแยกสาหกร่ายสไปรูลินาจากบ่อเลี้ยงเต่าวัดเบญจมบพิตร และบึงมักกะสัน โดยนำมากรองด้วยผ้ากรองขนาด 40 ไมครอนและเลี้ยในอาหารเลี้ยงเชื้อซาร์รูค นำสาหร่ายจากสถาบันประมงน้ำจืดแห่งชาติมาทำการทดลองด้วยรวมเป็น 3 สายพันธุ์ ทำให้เป็นยูนิแอลกัล โดยวิธีซึงเกิลเซลไอโซเลชันหาสภาวะที่เหมาะสมเพื่อให้สาหร่ายสไปรูลินาสังเคราะห์ไพโคไซนานินในปริมาณสูง โดยปรับสูตรอาหารเลี้ยงเชื้อซาร์รูคที่เปลี่ยนแปลงความเข้มข้นของโซเดียมไบคาร์บอเนต โซเดียมไนเตรต ไดโปตัสเซียมไฮโดรเจน ฟอสเฟต โซเดียมคลอไรด์ รวมทั้งศึกษาถึงความเข้มของแสงและชนิดของแสงที่เหมาะสมด้วย พบว่าสภาวะที่เหมาะสมคือ ไซเดียมไบคาร์บอเนต 8.4 กรัม/ลิตร โซเดียมคลอไรด์ 1 กรัม/ลิตรโซเดียมไนเตรต 2.5 กรัม/ลิตร ไดโปตัสเซียมไฮโดรเจนฟอสเฟต 0.185กรัม/ลิตร โซเดียมคลอไรด์ 1 กรัม/ลิตร ความเข้มแสงที่ 5000 ลักซ์ และทั้งในแสงสีเขียวและแสงสีแดงสาหร่ายสังเคราะห์ไพโคไซยานิน ในปริมาณที่สูงกว่าแสงขาว จากการศึกษาถึงการเปลี่ยนแปลงระดับ ของโซเดียมไนเตรตพบว่าเมื่อเพิ่มความเข้มของโซเดียมในเตรตจาก 0.33 กรัม/ลิตร เป็น2.5 กรัม/ลิตร ไม่มีผลต่อการเจริญของสาหร่ายสไปรูลินาและปริมาณไพโคไซยานิน แต่เมื่อเพิ่มความเข้มข้นของโซเดียมไนเตรตจาก 2.5 กรัม/ลิตรเป็น 10 กรัม/ลิตร พบว่าไพโคไซยานินมีปริมาณสูงขึ้น ทำการเลี้ยงสาหร่ายสไปรูลินาในสภาวะที่เหมาะสม แยกสกัดไพโคไซยานินและทำให้บริสุทธิ์ โดยการตกตะกอนด้วยแอมโนเนียมซัลเฟต 20-65% นำไปผ่านคอลัมน์ ดีอีเออี-เซลลูโลสและเซฟาเดกซ์จี-150 เมื่อนำไพโคไซยานินที่ได้ไปตรวจด้วยโซเดียมโดเดซึลซัลเฟต โพลีอะคริลาไมด์เจลอิเลคโตรโฟริซึส พบว่าประกอบด้วย 2 แบนด์ ซึ่งมีความเข้มของแบนด์ไม่เท่ากัน ซึ่งคาดว่าจะเป็นไพโคไซยานินและอัลโลไพโคไซยานินออกจากกัน โดยพบว่าสามารถแยกได้ไพโคไซยานินที่บริสุทธิ์ ซึ่งวิเคราะห์ด้วยโซเดียม โดเดซึลซัลเฟตโพลีอะคริลาไมด์เจลอิเลคโตรโพรึซัส พบว่ามีขนาดโมเลกุลของหน่วยย่อยประมาณ 14,000 ดาลตัน ในสาหร่ายวัดเบญจฯ และ 13,000 ดาลตันในสาหร่ายจากสถาบันประมงน้ำจืดแห่งชาติและบึงมักกะสัน